เจ้าชายสิทธัตถะเสด็จออกผนวช เมื่อพระชนมายุ ๒๙ พรรษา ได้ศึกษาอยู่ในสำนักของอาจารย์อาฬารดาบส และอุททกดาบสจนสำเร็จแต่ก็ยังไม่สามารถตรัสรู้ได้จึงเปลี่ยนวิธีไปเป็น การบำเพ็ญทุกรกิริยา (อ่านว่า ทุก-กะ-ระ-กิ-ริ-ยา) คือ การทรมานร่างกายให้ลำบากด้วยวิธีต่าง ๆ
ปัญจวัคคีย์ทั้ง ๕ ที่คอยปรนนิบัติพระองค์ในขณะบำเพ็ญทุกรกิริยาเห็นพระองค์เสวยพระกระยาหารตามปกติ ก็เข้าใจว่าพระองค์ทรงละความเพียรพยายาม จึงเลิกปรนนิบัติพระองค์ และทิ้งพระองค์ไปอยู่อิสิปตนมฤคทายวัน (อ่านว่า อิ-สิ-ปะ-ตะ-นะ-มะ-รึก-คะ-ทา-ยะ-วัน) พระองค์จึงทรงบำเพ็ญเพียรทางจิตโดยไม่มีผู้ใดรบกวน
ในวันขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๖ นางสุชาดาผู้เป็นธิดาของเศรษฐีได้นำข้าวมธุปายาส (อ่านว่า มะ-ทุ-ปา-ยาด หมายถึง ข้าวที่หุงด้วยนมโค ใช้สำหรับบวงสรวงเทพเจ้า) มาถวายพระสิทธัตถะ โดยเข้าใจว่าพระองค์เป็นรุกขเทวดา หลังจากเสวยข้าวมธุปายาสหมดแล้ว ทรงถือถาดทองไปยังแม่น้ำเนรัญชราและทรงอธิษฐานว่า “ถ้าได้สำเร็จเป็นพระพุทธเจ้าขอให้ถาดจงลอยทวนกระแสน้ำ” ถาดนั้นได้ลอยทวนกระแสน้ำขึ้นไปและได้จมลงสู่ใต้บาดาล หลังจากทรงลอยถาดแล้ว จึงเสด็จไปประทับที่ใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์
Leave a Reply